Beint fram

Den siste tida har eg blitt meir og meir trygg på kva eg står for. Eg har gått heilt inn for nynorsken som eit bruksspråk når eg skal vere student eller skribent, og det er ein heilskapleg tanke bak det eg driv med, ikkje berre medkjensle og eit verkemiddel, slik eg såg på det før. Men samtidig som eg får det til å henge meir i hop for meg sjølv, så grunngir eg det mindre og mindre til andre, for det er alltid noko unnvikande med det å kome med ei grunngjeving for dei vala som ikkje er innanfor norma. Eg har det på same måten med kvifor eg ikkje drikk alkohol. Det gir meir og meir meining for meg at eg framleis held meg til eplemosten, men eg har mindre og mindre lyst til å greie ut om det. Eg ser at det handlar om kven eg faktisk er som person, og det er ikkje noko eg vil opne opp for alle. Eg vil ha det for meg sjølv, vite det for meg sjølv, og eg vil berre vere ein god representant.