Trist / Vakkert

Eg kom til å tenkje på noko som hende for eit par veker sidan. Eg har ikkje fortalt det til nokon enno, for eigentleg er det mest trist, men kanskje litt vakkert. Dette blir første gong eg fortel det:

Det var ein fredag. Klokka var kanskje tre, kanskje fire. Eg hadde vore og sjekka ein postboks på Torshov, og eg rakk akkurat å springe inn på trikken som skulle opp til Storo. Eg kom inn bakarst, og eg stod litt og fekk att pusten. Eg lurde på om eg skulle setje meg, for det var ledig ved sida av ei jente som sat ved vindauget med ein kaffikopp frå Narvesen eller 7-Eleven, men eg stoppa opp, for det var noko med ho. Ho var fin, det såg eg frå der eg stod, men det var noko meir, og eg skjønte det etter kvart. Eg hadde vore forelska i ho ein gong, ein av dei gongene det faktisk betydde noko. Og eg blei ståande. Eg kunne ha spurt om det var ledig, men eg blei ståande. Eg kunne ha takka for sist og meint noko med det, men eg blei ståande heilt opp til Storo. Og medan eg stod der, så tenkte eg at dette er trist, men vakkert. Trist fordi eg ikkje tør. Vakkert fordi eg ikkje vil øydeleggje noko. Og då ho skulle av, så gjekk ho framover. Ho kunne gått bakover og sett meg, men ho gjekk framover, og eg venta akkurat lenge nok før eg gjekk ut, og ho såg meg ikkje. Eg gjekk bak ho, og eg tenkte at ho gjekk så fint, det var noko med korleis ho gjekk. Men eg ville at ho skulle stoppe opp, snu seg, knyte skolissa, ikkje la meg kome unna med det dette, men det gjorde eg. Ho gjekk til høgre, og eg skulle til venstre, og ho såg meg ikkje. Det var mest trist, men ho var vakker.