I dag køyrde eg t-bane saman med Seasick Steve. Han sat på eit sete framom meg, og han var full og langt ifrå sympatisk, og det var midt på dagen. Han spurde jentene som sat der om han kunne få høyre på musikken dei hadde på øyra, men dei ville ikkje. Dei snudde seg vekk. Og han tok opp ei flaske frå lomma og drakk meir. Eg trur ikkje dei visste kven han var.
Eg fekk lyst til å seie: «Take it easy, Steve.» Sjølvsagt skulle eg ha gjort det, men sjølvsagt gjorde eg det ikkje. Eg heldt kjeft og gjekk av på min stasjon.
Men eg spelte musikken hans då eg kom heim.
Abonner på:
Legg inn kommentarer (Atom)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar