Skøytetid

(Nokre avsnitt frå ein typisk debutromanen (den om oppvekst) slik det kunne ha blitt om eg hadde skrive han. Sjangerkrav: Her er det viktig å lage vendepunkt ut av alt som har skjedd, og du bør trekkje parallellar til seinare i livet.)

Vi hadde nettopp flytta, og litt over jul delte læraren ut ein lapp på skolen. Skøytetur. Det var visst heilt normalt på den kanten av byen, men det var nytt for meg. Så eg og far min måtte kjøpe skøyter, og det blei tøffe hockey-skøyter med nummer 46 på sida. Far min sørgde for å ha med seg raggsokkar, for det måtte til om ein skulle prøve skøyter. Han stramma lissene, spurde om det gjekk greitt. Eg nikka. No var det skøytetid.

Det snødde den dagen, og eg prøvde å stramme lissene like bra som far min hadde gjort. Det tok lang tid, for eg ville ikkje bli ferdig. Men til slutt stod eg der, og framfor meg låg den snødekte isen. Der ute var dei andre allereie i gang, dei som både kunne gå baklengs og snurre rundt. Det var visst heilt normalt. Men eg tenkte: Dette kan eg ikkje.

Det såg så lett ut, men kva skulle eg gjere? Det hjelper ikkje med nye hockey-skøyter og raggsokkar når du ikkje har teknikken. Du blir ikkje god av å sjå på andre. Så då stod eg der i ei lilla jakke, med to tenner for lite og ei lue med snøring og øyrelappar. Eg såg ned på skøytene. Men til slutt tok eg nokre skritt, og det gjekk ikkje. Beina sklei vekk til kvar si side, og isen var hardare enn han såg ut.

Det var den gongen, på ein fotballbane med ruglete is og to centimeter snø, at eg lærte at du må risikere å falle. Det er berre då det er det mogleg å reise seg.

For eg reiste meg opp og børsta vekk snøen, og det var då nokon skjønte det. Nokon tok tak i handa mi og drog meg etter seg, gav meg fart. Det var eg og mine utrygge bein som lurte på korleis eg skulle svinge, unngå å tryne. Men no sklei eg bortover i fint driv. Litt ustø, men ei fin kjensle.